حمید بهزادی

با سلام به مهدي موعود و با سلام به رهبر عظيم الشآن، حضرت امام خميني و باسلام به ارواح پاك و طيبه شهداء كه با سرخي خونشان شب تاريك و سياه ميهن اسلامي را به روز روشن مبدل كردند ، با سلام به امت مخلص و هميشه در صحنه كه با پشتيباني همه جانبه خود اسلام و انقلاب و جنگ را حامي و ياور بوده و هستند و با سلام به شير زناني كه باتبعيت از حضرت زينب (س) به وظيفه خويش عمل مي نمايند . اكنون كه شهدا بر تاريخ كشورمان صفحاتي زرين افزوده و آن را مزين نموده اند و قلم نارساي من قدرت و توانايي نگارش اين همه ايثار و فداكاري ايثارگري ها را ندارد. باري اين جانب با شناخت و آگاهي كامل براي لبيك گويي به نداي هل من ناصر حسين زمان برخود واجب دانستم كه در صحنه نبرد حضورپيدا كنم و همراه ديگر رزمندگان اسلام عليه خصم زبون به نبرد بپردازم.

باري اي امت شهيد پرور! امروز روز جنگ است، روز جهاد است. شما بايد در اين راه از هيچ كوششي دريغ نورزيد. امروز روزي است كه تمامي كفر در مقابل اسلام قد علم كرده است . پس بر هر فرد توانمندي است كه خود را به صف اين مجاهدان ايثارگر برساند و از اسلام و انقلاب دفاع كند و نگذارد اسلحه برادرش بر زمين افتاده بماند. بسيار جالب تر از گفته‌هاي من سخن پيامبر گونه امام است ،كه فرمودند : ملتي كه بخواهد شرافت خودش را حفظ كند بايد علاوه بر جهاد ، استقامت در جهاد هم داشته باشد . پس بايد سختي‌هاي دنيا را به جان خود بخريد كه خداوند وعده شيرين آخرت را به مؤمنين داده است . مادر گرامي و بزرگوارم ! نمي‌دانم چگونه از تو تشكر نمايم از حق مادري كه بر گردن من داشتيد يا حق پدري! هرگاه بفكرت مي‌افتم اشك شوق و شرمساري در ديدگانم حلقه مي‌زند و حسرت و افسوسم از اين است كه هرگز نتوانستم اندكي از خدمات شما را جبران نمايم . لاكن اميد است خداوند اين توفيق را نصيبم گرداند كه لااقل پاره‌اي از آن همه ديني كه برگردانم داريد ادا نمايم: مادر جان اگر خداوند بنده را قابل دانست و دراين راه شهيد يا اسير يا مفقود شدم مرا حلال بنما اگر جسد من بدستتان رسيد مرا در آب گرم اهرم به خاك بسپاريد و اگر جسد من بدستتان نرسيد مادر عزيزم همچون حضرت زينب مقاوم و استوار باش و همان مقاومت و شهامتي كه بعد از فوت پدرم داشتي باز هم داشته باش. در آخر از طرف من از همه خويشان و دوستانم طلب عفو و بخشش و طلب حلاليت بنما. اما اي برادرانم: شما نيز حق پدري برگردن اين حقير داريد دوست دارم بسان پرنده‌اي باشم و پروازكنان خود را به آغوش شما برسانم و براي يك لحظه هم كه شده شما را در آغوش بگيرم و سر و پيشاني و چشمان پر مهرتان را بوسه باران كنم و آنگاه به جمع عزيزان همرزم و همسنگرم باز گردم و شما اي مربيان دلسور .و مهربانم دوست دارم لحظه ‌آخر شما را بر بالين خود ببينم و از شما سرورانم كه سنت رسول الله را زنده كرده و آن را به بندگان خدا مي‌آموزيد ، تشكر و قدرداني نمايم. در پايان از همه برادان همرزم در دو سنگر مدرسه و جنگ اين را مي‌خواهم كه اين دو سنگر را با جديت و پشتكار حفظ بنماييد و خط اصيل و واقعي شهدا را بشناسيد و در استمرار اين راه بكوشيد . در خاتمه چند قطعه شعر تقديم مي‌كنم.

صحراي خطر گام مرا مي‌خواند صهباي سحرجام مرا مي‌خواند

وقت خوش رفتن است هان گوش كنيد از عرش كسي، نام مرا مي‌خواند

در مسلخ عشق جز نكور را نكشند روبه صفتان زشت خود را نكشند

گر عاشق صادقي زمردن مهراس مردار بود هرآنكه او را نكشند