خلیل احمدپور

«الحمدا... الذى هدانا لهذا و ما كنا لنهتدى لولا أن هدانا ا...، الحمدا... الذى يؤمن الخائفين و ينجى الصالحين و يضع المستكبرين و يرفع المستضعفين»
ما نبوديم و تقاضامان نبود
لطف حق ناگفته ما مى‌شنود
لحظه‌اى كه قلم به دست گرفتم تا وصيتى كنم، از لحظاتى است كه به بيان نمى آيد. واقعاً همچنين اوقاتى و لحظه‌هايى چشيدنى است و با بيان كلمات چندان قابل درك نيست.
خواجه مي‌گريد كه ماند از قافله
خنده‌ها دارد از اين ماندن خرش
جان گشايد سوى بالا بال‌ها
در زده تن در زمين چنگال‌ها
سپاس خداى را كه نعمت جهاد را در راهش نصيبم كرد و شهادت را روزيم داده. سپاس خداى را كه امام را بر اين ملت، آيت رحمت خويش قرار داد و سپاس خداى را كه ملت ما را ملتى الهى قرار داد. وا... اين انقلاب معجزه است. كسى تا نيايد به جبهه و اين روحيه‌ها را نبيند و وضع پنج و شش سال قبل را در نظر نياورد اين حرف را نخواهد فهميد. اين انقلاب چنان ادامه خواهد داشت تا محرومين جهان را بر ظالمين و مستكبرين غلبه دهد و انسان‌ها را به خودشان برگرداند تا از كسانى نباشند كه فراموش كنند خدا را و خدا آنها را (و لا تكنوا و لاتكونوا كالذين نسوا... فانساهم انفسهم). يعني انسان در اثر فراموشي خداوند متعال از خود بيگانه مي‌شود. چيزهاي ديگري را با مطلوب خويش عوضي مي‌گيرد. اين انقلاب اسلامى بود كه به انسان‌ها كرامت بخشيد و در اقصى نقاط عالم ندا در داده كه بشر اين جهان انسان را به بازى مى گيرد و زير خاكى مدفون مى كند.
پس با خدا باش تا جاودان باشى و از خورندگان روزى الهى باشى. اى انسان‌ها بدانيد كه ما هر لحظه در هر حال حركت و تحول دائمى هستيم كه تا كساني كه شايسته زندگى بهشتى هستند، به بهشت رسند و به تسبيح خدا مشغول باشند و كساني كه به كثافت و پليدى روح دچار شده‌اند در جاى شايسته خويش يعنى جهنم جا گيرند.
هر نفس نو مي‌شود دنيا و ما
بي خبر اندر نو شدن اندر بقا
عمر همچون جوي نو نو مي‌رسد
مستمري مي‌نمايد در جسد
از دور دست پدر و مادرم را مى‌بوسم و اميدوارم به خاطر خدا از دردها و رنج‌ها و اذيت‌هايي كه برايم كشيده‌اند، درگذرند و حلالم كنند و تمامى برادرانم را به انجام فرائض الهى سفارش مى كنم. سفارش به بار سفر گرفتن و توشه راه بستن مى كنم كه جهان گذرگاهى بيش نيست و ما مسافران. وصيت مى كنم كه كتاب‌هايم را به برادر حاج موسى برزگرى بدهيد. (در صورت آزادى از قيد شيادان و منافقان) كه ذكر خيرى در دعاهاى كميل هديه‌ام باشد و جوانان شهر را سفارش مي كنم كه نگذارند يك عده منافق و فرصت طلب جوانان ما را با تهمت زدن و مارك زدن گوشه‌نشين كنند و حتى باعث اسارت چهار تن از صدقيان صادق شوند. باز هم از دور دست پدر و مادرم و برادران و تمامى آشنايان را مي بوسم «و لتنظر نفسى ما قدّمت لغد ما تقواا...» در صورت عدم آزادى چهار تن از جوانان ‌برومند، جوانان بايد دنبال قضيه را بگيرند و عاملين را به مردم معرفى نمايند.
والسلام
خداحافظ