رضا (محمدرضا) حاجیلو

بسم الله الرحمن الرحیم
«وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»
به نام علی سید النبیاء محمد مصطفی(ص) و با سلام بر اوصیا معظم آن حضرت از امام علی تا عدالت گستر جهانی حضرت مهدی(عج) و نائب بر حقش حضرت امام امت خمینی کبیر و قائم المقام رهبری، امید آینده امام و امت حضرت مستطاب آیت الله منتظری و با آرزوی پیروزی اسلام و بر افراشته شدن پرچم اسلام در قله مقدس کربلا، نجف، بیت المقدس و آزادی تمام اسرای مسلمین از قید و بند اسارت و شفای کامل مریضان و مجروحین و معلولین و طلب مغفرت برای شهدا و مؤمنین و مؤمنات.
سپاس بی کران مخصوص خدایی است که انسان از خاک آفریده و سپس روح مقدس خود را در آن دمید و عقل را آفرید که راهنمای او باشد.
«اگر دین محمد جز با کشتن من جاودان نمی ماند پس ای شمشیرها مرا در برگیرید.» امام حسین (ع)
اکنون که قرار است انسان یک روزی بمیرد و به خاک برود پس چه بهتر که در راه اعتلای کلمه «لا اله الا الله محمد رسول الله و علی ولی الله» بمیرد و جان خودش را نثار جانان نماید. من این وصیت نامه را در حالی می نویسم که قول داده اند ما را به خط ببرند البته وصیتی که ندارم بلکه شهادت نامه و تذکرنامه، چون انسان موقعی که وصیت نامه شهدا را می بیند واقعا خجالت می کشد که به این ها بگوید وصیت نامه.
پاسدارم هرگز نروم از سر پیمان گر سر برود من نروم از سر پیمان
درست یادم می آید روزهای اول انقلاب موقعی که می گفتیم ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند، الان آن موقعی است که درست می باید به آن عمل نمود و اما بعد امیدوارم که پدر و مادرم از این که من به شهادت رسیده ام ناراحت نباشند و اگر خواستید گریه کنید به یاد آن وقت و ساعتی گریه کنید که حسین بن علی(ع) بر سر نعش جوان ناکامش علی اکبر آمد و دید فرق علی تا ابرو شکافته است. پدر و مادرم نخستین انتظار من از شما بعد از شهادتم دعا برای سلامتی حضرت امام خمینی می باشد. دوم این که پیرو مکتب سرخ حسینی باشید و تا می توانید از حق طرفداری نمائید حتی اگر به قیمت جانتان تمام می شود. و همچنین مادرم می دانم فراغم ترا آزرده خاطر می سازد اما چه کنم که اسلام و قرآن در خطر است و اگر خدا پذیرای جان ناقابلمان باشد. و اما بعد مادرم اگر خواستی گریه بکنید علنا، اصلا گریه مکن فقط فاطمه گونه و زینب گونه استوار باش و صبور و هیچ غم مخور که اگر اسلام جز با کشته شدن یک عده جوان ناکام امثال من و پیر 80 ساله و 90 ساله باقی نمی ماند. پس بگذار که باران گلوله بر سر ماها ببارد ولی اسلام جاودانه باشد. و اما خواسته های من از ملت مسلمان این است که وقتی مرا در قبر می گذارید بیایید و ببینید که من هیچ چیزی با خود نمی بردم و چشم هایم را باز کنید که همه بدانند من آگاهانه این راه را انتخاب کرده ام و خدایا اگر سرنوشت من شهادت هست چه خوب زودتر و اقلا از دست دنیای فریبنده راحت بشوم.
من از تو حیات جاودان می خواهم
نی کام دل و راحت جان می خواهم
چیزی که رضای توست آن می خواهم
من از خدا طلب مرگ نمی کنم چون گناه است ولی اگر سرنوشتم شهادت است چه خوب که زودتر این عمل انجام گیرد. ای کسانی که در گنج ذلت نشسته اید و به انقلاب و رهبر پوزخند می زنید در آینده چنان دردی مبتلا می شوید که بگویید خدایا ما اشتباه کرده ایم که آن موقع دیر است بدانید. ای عزیزان نکند در رخت و خواب ذلت بمیرید که حسین در میدان جهاد به شهادت رسید.
اما چند تذکر:
- تا حد توان مال و جان خود را در راه حق نثار کنید که تنها چیزی که می ماند همان است و بس.
- جنگ تحمیلی که همان جنگ بین اسلام و کفر است از یاد مبرید که جهاد دری است از درهای بهشت که به روی بندگان خاص خدا گشوده می شود.
- از کلیه دانشجویان پیرو خط امام خواستارم که آن ها باید در دو جبهه مبارزه نمایند. 1. جبهه جهل و بی سوادی و دوم پر کردن جاهای خالی ما و من امیدوارم که در پرورش جوانان و مردان آینده مملکت اسلامی موفق باشید و بتوانید آن ها را به راه مستقیم و حق راهنما کنید.
در پایان از همه ی کسانی که تاکنون از من نافرمانی و خطائی دیده اند به بزرگی خودشان ببخشند و سلامتی امام امت و امت اسلام از درگاه خداوند متعال خواهان هستم.
و السلام علی عبادالله صالحین
مورخه 1364/10/25
ساعت 11:03 صبح