سید علاء الدین اجاقی

تاریخ را می‌گویم و خاطره‌هایی که نرم نرم پا به ذهن می‌گذارد، خودنمایی می‌کنند، راه می‌روند و هر دم چون شاخه‌های خفته در دامن بهار، شکوفه می‌کنند. تاریخ را می‌گویم و یاد مردانی که می‌آیند و می‌روند و آن قدر بزرگ و پر رنگند که هیچ وقت در چارچوب پنجره‌ها و یادها، بیرنگ نمی‌شوند، نمی‌میرند. نمی‌شود جنگ 8 ساله و تابلوی دل‌های آینه کاری شده یلان این دیار را روی دیوار بلند تاریخ ندید. نمی‌شود این تکه خون رنگ خاطره که حالا بخش بزرگی از تاریخ این ملت شده است، را با پاک کن دنیا و روزمرّگی‌های آن پاک کرد. نه نمی‌توان چهره‌های خندانی را که برای شهادت، برای کوچ تا ناکجای روشن عشق، برای گم شدن در کوچه بی‌انتهای خدا، بی‌تابی می‌کرد، فراموش کرد. شهید علاءالدین اجاقی را می‌گویم که چون شکوفه‌های بهاری در 20/10/1345 در روستای بِصری از توابع بخش زالیان شازند به دنیا آمد، شکفت و وقتی پروانه‌وار پا در شراره‌های عشق و ایمان نهاد ما هیچگاه قامتش را روی شانه‌هایمان، روی موج دست‌هایمان، تشییع نکردیم. این پروانه عاشق در خانواده‌ای که به آب و آئینه ایمان داشت، پا به جهان گشود. پدر خانواده سید رضا مرد کار و تلاش و خوشه‌های گندم و مادر، بانوی شرم و ایمان، از خدا خواسته بودند فرزندشان پسر باشد و آن‌ها نامش را علاءالدین بگذارند. علاءالدین تا پایان پنجم ابتدایی، پابه پای دیگر بچه‌های ده، دوره ابتدایی را گذراند. دوره ابتدایی که تمام شد، او بود و توجّه برادر که می‌گفت: «علاءالدین باید برای ادامه تحصیل، از آنجا که ده بصری مدرسه راهنمایی ندارد، با من به اراک بیاید». بنابراین برادر بزرگ‌تر، پدروار او را به زیر چتر حمایت و مهربانی خود گرفت، و چنین شد که او در مدرسه راهنمایی معرفت و دبیرستان شهید بهشتی ادامه تحصیل داد. در سال دوم دبیرستان یعنی سال 1361 وقتی که فقط 16 بهار از زندگی او می‌گذشت با توجه به این که عراقیان با گلوله‌هایشان به جنگ با گلبرگ‌های لاله آمده بودند، علاءالدین با پافشاری بسیار و در حالی که مسئولیت انجمن اسلامی‌دبیرستان را نیز به عهده داشت، به عضویت نیروهای بسیج درآمد و پس از طی 45 روز، دوره آموزش نظامی‌‌در شهر اصفهان به جبهه خوزستان اعزام شد و در عملیات بیت المقدس شرکت نمود و پس از آن یک بار در مناطق جنگی غرب کشور با رزمندگان اسلام همراه شد. او حتی آن گاه که برای ادامه تحصیل در رشته ادبیات فارسی، پا به مرکز تربیت معلم شهید باهنر نهاد همواره به یاد یاران بود. او رفت و چون کبوتری مهاجر که از کوچ بر نمی‌گردد، دیگر بازنگشت. او رفت و مانند ماهی کوچک عشق، در آبی بی‌کران گم شد. علاءالدین اجاقی بعد از شرکت در چند عملیات سرانجام در عملیات کربلای چهار، 4/10/1365، با جامه غوّاص جنگی، در آب‌های جزیره بوارین، هنگامی‌که در گردان امام حسین(علیه السلام) فرماندهی یک دسته از نیروهای گردان را به عهده داشت به شهادت رسید.[1] از تاریخ 4/10/1365 تا به حال نامه‌ای از علاءالدین به پدر و مادرش نرسیده است؛ می‌دانم از بهشت تا اینجا، راه خیلی دور است. شاید فردا، بادهای نرم اردیبهشت نامه او را، با خود به اینجا بیاورند.