شهید عبدالله دژدان

در یک روز بهاری و در تاریخ ۱۳۴۷.۳.۹ کودکی‌ در شهر لوداب روستای حیدر اباد دیده به جهان گشود،و باعث خوشحالی خانواده و اقوام شد،از همان اول قدم پر خیرش باعث خوشحالی و برکت میان نزدیکانش‌ شد.
نام او را عبدالله‌ نهادند و می خواستند او را بنده ای از بندگان صالح خداوند بار بیاورند، و الحق که در این عرصه کاستی‌ نبود.
از همان آغاز کودکی ویژگی های شخصیتی و رفتاری شهید عبدالله زبانزد خاص و عام بود،و باعث حیرت آنان می‌شد.
دوران دبستان و راهنمایی خود را در زادگاهش گذراند اما او هدف های بزرگتر و افق های روشن تری را برای خود برنامه ریزی کرد و به همین سبب توانست در دانشسرای تربیت معلم شهر سی‌سخت و در رشته‌ی آموزش ابتدایی پذیرفته و مشغول به تحصیل شود.از ابتدای نوجوانی شیفته‌ی نماز خواندن بود اهل بیت(ع) برای ایشان از اهمیت بالایی برخوردار‌ بودند،تلاش وافری را در عرصه کار و تلاش و کمک به خانواده از خود نشان می‌دادند.
شهید عبدالله‌ دژدان نمونه‌ی بارز یک جوان فعال و آگاه در عرصه های مختلف بودند،ایشان از اوضاع سیاسی و اتفاقات درون کشور آگاهی داشتند.نسبت به ورزش فوتبال و والیبال مشتاق بودند و در این میدان نیز می‌درخشیدند.حق الناس‌ برای‌ ایشان بسیار اهمیت داشت و سعی می‌کردند که دیگران را نسبت به این امر راهنمایی و هدایت کنند؛علاوه براین در عرصه های مختلف زندگی مردم و به خصوص اطرافیان خود،آنان را به آرمش و تفکر در کارهایشان ملزم می‌کردند.
می‌گفتند که آرزوی من پیروزی انقلاب ایران در نبرد حق علیه باطل است.زندگی خود‌ را بر مبنای خاصی و به دور از برنامه‌ های پیش‌ بینی نشده قرار می‌داد و همواره در زندگی خود رعایت‌ نظم و انضباط را جاری می‌ساخت.
اهل کتاب و کتابخوانی به خصوص در باب قرآن و نماز بودند،همانطور که اشاره شد،این شهید بزرگوار نمونه‌ی کامل یک الگو در زندگی ما جوانان هستند،زیرا صفات شخصیتی زیاد و برجسته‌ ای از جمله:فروتنی،شجاعت،مومن بودن،باهوش بودن و...در وجود و رفتار ایشان روشن بود و هست.
به قول حاج قاسم،شرط شهید شدن،شهید بودن است؛و درباره شهید عبدالله‌ دژدان این نمونه،کاملا صدق می‌کند.در ایام نوجوانی که جنگ ۸ساله آغاز شد ،دفاع از وطن را شرط و حق دیدند و علاقه‌ی زیادی از خود در مورد جبهه و جنگ نشان‌ دادند و از طرف بسیج و به عنوان نیروی بسیجی رزمنده،عازم‌ جبهه‌ شدند‌ و رشادت های فراوانی را در این نبرد نابرابر‌ از خود نشان دادند.
سرانجام در تاریخ ۱۳۶۶.۱۲.۱۱ و در ۱۹ سالگی، در جبهه کرکوک عراق (سلمانیه) بر اثر انفجار مواد شیمیایی به درجه پر ارج شهادت رسیدند و یک عبد از عباد خداوند در این دنیا کم شد، اما زندگی واقعی ایشان‌ در دنیایی دیگر و بهتر آغاز شد.
نباید فراموش کنیم که شهدا زنده اند و آنان نزد پروردگارشان‌ روزی خود را دریافت می‌کنند.