فرامرز حیدری

با سلام و درود به دوازدهمين اخترتابناك ولايت وامامت حضرت مهدي (روحي له الفدا) و سلام و درود بر نائب برحقش خميني كبير كه به حق ولايت فقيه و رهبر مسلمانان جهان مي باشد و سلام بر شهيدان اسلام از كربلاي حسيني تا كربلاي خميني و با درود بيكران به رزمندگان كفرستيز اسلام.

در اين كه دارم اين وصيت نامه را مي نويسم احساس خيلي خوبي دارم گويي عاشقان راه شهادت در صف منتظر شهادت هستند و هر لحظه برادران با خود زمزمه مي كنند و دعا ميخوانند و همديگر را درآغوش مي گيرند و طلب عفو مي كنند و دقيقه شماري مي كنند. اي كاش اين جا بوديد و ناظر اين مناظر بوديد. زيرا براي من قابل وصف نيست و از عهدة قلم شكسته من خارج است. ديگر امشب عاشقان، معشوق خود را در جبهه پيدا مي كنند. خداوندا تو خود نيك مي داني اكنون كه چند سطر را مي نويسم هنوز قلمم از قيد و بندهاي دنيايي رها نگشته ولي چه كنم بايد بنويسم ولااقل بدهكاري خود را به خدا و خلق خدا روي كاغذ بياورم زيرا وقت تنگ است و حساب الهي همه را در بر ميگيرد. من از خداوند متعال خواستارم كه اگر خونم ريخته شد با قطره هاي خون من پرده هاي ظلمت برداشته شود. بار خدايا مرا ببخش بار خدايا من خيلي ذليل وخاضع هستم اي خداي مهربان اين شهادتي راكه نصيب من كرده اي فقط در راه تو باشد. من به عنوان فرزند كوچك شما ملت قهرمان ايران مي خواهم امام عزيز را تنها نگذاريد ودر همه اوقات پشتيبان امام باشيد و صبر و استقامت را پيشه خود سازيد و هيچ گاه جبهه هاي جنگ را فراموش نكنند چون بگفته امام عزيز، ما نيمه راه هستيم و بايد به پايان راه برسيم و از خانوادة محترم ميخواهم كه مرا ببخشند و هيچ وقت در شهادت من دلگير و ناراحت نباشيد و از برادران مسئول تشييع جنازه خواهانم كه دست هاي مرا از تابوت بيرون بياوريد تا منافقين بدانند كه هيچ چيز باخود نبرده ام و چشمهايم را بازكنند تا نگويند كوركورانه رفته و قلبم را بشكافند تا نگوييد بدون از تفكر مرده و قالبي يخ بر روي قبر من بگذارند تا بجاي مادرم اشك برروي قبرم بريزد. من به عنوان برادر كوچكتر از همه شما ميخواهم كه دست از اختلافات محلي برداريد كه منافقين كوردل از اين آبهاي گل آلود ماهي مي گيرند و دعوا يا جنگ ما تنها جنگ با آمريكاست.

والسلام