محمدرضا نوربهشت

یک شب آرام آمد و در چشم‌های باورم مأوا گرفت رنگ خون بود و تمام لحظه‌های عشق را یکجا گرفت آمد و با لاله‌ها در دشت‌های ملتهب، خندید و رفت ابر پر باران شد و بر بام دریای خروشان جا گرفت دارم به محرم همین چند وقت پیش، به دعاها و باران چشم‌ها فکر می‌کنم به شقایق‌هایی که اگر در خاک‌های گُر گرفته‌ی کربلا نمی‌روییدند، دیگر هیچ پرنده‌ای آسمان را نمی‌سرود و شب در امتداد راه طولانی‌اش به سپیده‌ی صبح نمی‌رسید. دوباره محرم می‌آید و من بیشتر از وقت‌های دیگر به مردی می‌اندیشم که علی(علیه السلام) گونه نه فقط در محرم که همیشه به زبان روشن همه‌ی پنجره‌ها خوانده می‌شود. وقتی دوباره محرم بیاید به او و آن‌هایی فکر می‌کنم که در ورق ورق تاریخ نام بلندشان خوانده می‌شود و اگر بخواهی اگر اراده کنی می‌توانی صدای پایشان را از پشت هزاران پنجره‌ی اقلیم و جغرافیای بهشت بشنوی. کربلا را هیچ‌گاه نمی‌توان به فراموشی سپرد این دفعه هم وقتی کنار برگ‌هایم می‌نشینم و می‌خوانم، می‌خواهم واژه‌هایم را درباره شهید نور بهشت روی کاغذ بیاورم، می‌بینم یاد کرد شهید بی گره خوردگی با شقایق‌های پرپر کربلا و خونی که در شریان همه‌ی عصرها و نسل‌ها دوانده شده است، ممکن نیست. و چه شگفت هنگامی که برای جویا شدن از زندگی و حال و هوای او، خواهر شهید را در محل کارش ملاقات می‌کنم. برایم از پنج‌سالگی برادر و گم شدنش در میان موج عزاداران عاشورا یاد می‌کند، می‌گوید: نگران شده بودیم که دیدیم یکی از آشنایان بعد از مدتی طولانی محمدرضا را آورد. وقتی خواهر سخنش به اینجا می‌رسد، در حالی که گریه می‌کند می‌گوید: بعداً فهمیدیم محمدرضا از همان محل مسجد سیدها تا میدان ارک اراک سینه می‌زده است بی آن که بداند کجای جمعیت و کجای کوچه و شهر گم شده است. و من نیز این بار وقتی وصیت‌نامه‌ها، نامه‌ها و دل نوشته‌های محمدرضا نوربهشت فرزند - اکبر آقا متولد 1338 را مرور می‌کنم، می‌توانم ارادت و علاقه‌ی این آر پی جی زن چندین عملیات را در میان واژه‌هایش بیابم. برای همین است که می‌گویم: در معامله‌ی شهیدان جبهه‌های غرب و جنوب با خدا هیچ شهیدی را نمی‌توان یافت که در حسابش خون سرخ ِلاله‌های کربلا جاری نباشد. عکس شهید را روبرویم می‌گذارم و بی آن که بدانم چگونه باید رد کلماتم را بگیرم چند اثر سیاه قلم مربوط به نقاشی و نگارگری‌های او را نیز نظاره می‌کنم. آثار هنرمندانه‌اش به همراه گوشه‌های زندگی، اینکه او ورزشکاری با اخلاق، توانمند و خودساخته بود و شهادتش در جبهه‌های سومار به درونم رخنه کرده با تکانه‌ها و ضربه‌های عاطفی مرا به درنگ و تأمل وا می‌دارد. محمدرضا در اراک در خانواده‌ای که پدرش کارگر شرکت نفت و مادرش خانه‌دار بود به دنیا آمد و به عنوان فرزند سوم همراه دو برادر و سه خواهر، کوچه‌های پر خاطره و شیرین نوجوانی و جوانی را پیمود. سال‌های پایانی تحصیل او در رشته علوم طبیعی و در یکی از بهترین دبیرستان‌های آن زمان (صمصامی) با حرکت توده‌های مردم و تظاهرات آنان علیه حکومت ستم‌شاهی گره خورد و وی که از همان شروع نوجوانی باورهایش محکم و محکم‌تر می‌شد، به انقلاب دل سپرد در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد و جزء آن‌هایی قرار گرفت که یک شب مجسمه‌ی شاه را در میدان باغ ملی اراک به زیر کشیدند. مردم این جا و آنجا و همه جای ایران آمده بودند رژیمی که خود را ژاندارم آمریکا در منطقه می‌نامید چون کوهی یخی ویران کنند و این چنین شد که علی‌رغم همه‌ی ابزار چون ساواک، ارتش و کمیته‌ی مشترک ضد خرابکاری، رژیم فروریخت. .... او در سال 1360 به عشق معلمی و شوق آموختن که از همان جوانی با وجودش آمیخته شده بود وارد مرکز تربیت‌معلم شهید باهنر تهران در رشته‌ی پرورشی گردید. واحدهای درسی‌ ترم اول و دوم را با موفقیت امتحان داده بود و علی‌رغم اینکه در آزمون اعزام به خارج دانشجویان قبول شده بود، چون دیگر عاشقان، مدینه‌ی زندگی و معاش را رها کرده و با گروهی از دانشجویان تربیت‌معلم راهی ِدشت‌های ملتهب کربلا شد و هدف خود را در آخرین نامه‌اش این چنین بیان کرد: پدر و مادر، زمانی که من سرباز بودم نتوانستم آن طور که شایسته و بایسته اسلام باشد، خدمت بکنم و ... سرباز باشم می‌دانی سربازی وظیفه هر کس می‌باشد و بعد از سربازی هم در جهاد باز نتوانستم یک جهادگر باشم و دین خود را ادا کنم و بعد از آن هم در سنگر معلمی ... می‌دانید که فرصت بس اندک است و زمان سریع می‌گذرد و موقع امتحان نزدیک می‌شود. و سرانجام پس از شرکت در چند عملیات و به عنوان آر پی جی زن شجاع عملیات مسلم بن عقیل(علیه السلام) در اطراف پاسگاه کوت شیخ عراق با ترکش دشمن در جبهه سومار به بهشتی که خدا وعده داده بود فراخوانده شد. در آخرین دست نوشته شهید و آخرین لحظات عمر که در خون غوطه‌ور بود و حتی نتوانسته به‌ صورت کنترل شده بنگارد، لحظه وصال با معبود خویش تنها می‌نویسد: شما پیروزید چون که سعادت را در آغوش می‌کشید. و حتی فرصت نوشتن نام امام(قدس سره) را نیز نیافت. و بدین گونه شهید محمدرضا نوربهشت در تاریخ دهم مهرماه 1361 بعد از ماه‌ها جانفشانی و شلیک به سوی تانک‌های عراقی در خط زمان جاودانه شد. پیکرش بعد از 5 روز امانت در سردخانه‌ی دانشگاه تهران کنار دیگر گل‌های سرخ پرپر در گلزار شهدای اراک به خاک سپرده شد.